‘Astrid, wil je met ons delen hoe je bij de TRCU bent terecht gekomen’, werd mij onlangs gevraagd. Daar hoefde ik niet lang over na te denken; natuurlijk wil ik dat!

Hoe ik daar ben terecht gekomen begon met het kopen van een paar hardloopschoenen in 2018. Net 50 geworden en ik wilde iets anders dan alleen zwemmen en krachttraining, maar was bang dat ik rennen heel saai zou gaan vinden. (net als dat ik dat eigenlijk ook van zwemmen vind) Na een paar jaar flirten met het idee te gaan hardlopen heb ik toen de hardloopapp van Evy op mijn telefoon gezet en bedacht dat 5 km mijn doel zou zijn. Als ik braaf de trainingen zou volgen en zelfstandig die eerste 5 km kon lopen, mocht ik van mezelf mijn schoenen weer op Marktplaats zetten. Drie keer in de week voor mijn werk een korte training, waarbij ik toen al de magie mocht ervaren van lopen naar het licht en de zon zien opkomen, om daarna helemaal fris en ‘aan’, aan mijn werkdag te beginnen. Die 5 km werd gehaald, ik bleef het leuk vinden en ik kreeg zin in meer, waarna Evy een 5km gevorderd voorstelde, waar ze me in de 2^e week bijna 10 km liet lopen. Dat snapte ik niet, maar het lukte wel, dus Evy mocht voor mij de wilgen in….

Heel lang drie keer in de week rond de 10 km gelopen; vaak ’s ochtendsvroeg opgehaald door een collega; een ultrarunster die echt belachelijke afstanden loopt, waardoor mijn loopjes altijd heel klein aanvoelden. Wel heel fijn, omdat het niet snel hoefde en al kletsend ren je zo in de vroegte de hele stad door en ben je ineens op je werk! De zondagen waren voor een loopje op de hei, in het bos of in de duinen. Dat dat trailrunnen heette wist ik eigenlijk niet. Ook niet dat je eigenlijk verschillende soorten trainingen zou moeten doen om sportief gezien vooruit te komen. Ik, die  echt een hekel heeft aan buitenademloopjes…interval? Dacht het niet….

Intervallen, duurlopen; langzaam of snel, lopen op hartslagzones, herstel, (is voor andere mensen toch? 😉) rustdagen (moet het echt?) allemaal niet te vinden in mijn wekelijkse planning; die bol stond van de sportieve activiteiten. ‘Grijs’ trainen heet dat volgens mij. Wist ik veel…Ik liep in de tijd twee keer de Dam-tot-Damloop in een best snelle tijd maar vond eigenlijk iedere kilometer ervan best stom. Mijn hart ging uit naar de zondagloopjes in de natuur; waar snelheid niet belangrijk is en ik kon ‘thuiskomen’ in rust en natuurschoon.

Bijna 30 jaar heb ik iedere zomer gewerkt bij theaterfestival de Parade tot corona roet in het eten gooide. Dat betekende wel dat ik ineens in de zomer op vakantie kon. Het werd Madeira….waar ik twee opeenvolgende zomers ben geweest en de laatste keer spontaan heb meegedaan met de Madeira Ecotrail. Terplekke een trailvest gekocht en de laatste 15 km van een 80km traject gelopen. Mezelf vervloekt, (want geen hoogtemeters getraind) maar vooral heel erg genoten! De 30 KM lopers zien binnenkomen en bedacht dat ik dat ook zou willen kunnen. (als ik later groot zou zijn) Dat idee heeft me niet meer losgelaten… In de zomer van 2022 zocht ik bij de TrailrunStore een andere oplossing voor de softflasks in mijn trailvest; ik voelde me een soort van strak ingepakte rollade met de flessen voor me en bedacht dat een waterzak op mijn rug misschien een oplossing kon bieden.

Daar lag een TRCU folder…die ik dacht meegenomen te hebben, maar was thuisgekomen niet meer terug te vinden. Googelen… Moeilijk: iets met letters en een heuvelrug… Website gevonden! Leuk! Ze hebben morgen een trailspecial op de Sallandse Heuvelrug! Dat wilde ik wel eens meemaken. En zo geschiedde. Ik weet niet meer welke afstand het was; wel dat ik me zorgen maakte of ik het wel zou kunnen bijbenen, wat natuurlijk zo was…het gaat altijd zo snel als de langzaamste; maar dat wist ik toen nog niet. De trail werd afgesloten met een picknick. De trainers hadden lekkere goodies gemaakt, die we in het zonnetje opaten. Naast me zat Karin, die heel enthousiast vertelde dat ze zich, samen met haar man, had ingeschreven voor het kilometertjemeerprogramma. In één middag geknipt en geschoren: een leuke trail gelopen, nieuwe mensen ontmoet, ingeschreven voor een spannend kilometertjemeerprogramma en vooral super enthousiast en zin in véél meer van deze fijne loopjes, met deze leuke trainers en medelopers.

Het kilometertjemeerprogramma: het verleggen van mijn grenzen en een persoonlijke uitdaging in de Ardennen of Engeland (KKM3/Houffatrail of the Pelgrims) Ik had zelf al eens een 30 km loopje in de Kennemerduinen gelopen, dus die afstand viel af. Bleef over 54 km Ardennen of twee keer 53 in Engeland. Niets er tussenin. Hoe dan….?! Het werd een periode van heel veel samen trailen en trainingsweekenden, maar tot ver na de start op de dag van de race heb ik niet durven geloven dat ik ook echt 54 km zou gaan lopen. Weken lang met gekruiste vingers de weergoden gesmeekt: ‘alsjeblieft geen regen’ werd verhoord, maar ik had iets specifieker moeten zijn geloof ik. Het werd de editie ‘Sneeuw & ijs’. Vertrokken uit Nederland met code oranje voor sneeuwval en urenlang stilstaan in België; waarna de snelweg veranderde  in een besneeuwd autokerkhof van verlaten auto’s en vrachtwagens met alleen de alarmlichten nog aan. Dat voorspelde niet veel goeds, maar heel aankomen in het huisje was eerste prioriteit. Het werd een wedstrijd voor in mijn eigen geschiedenisboek; zwaar maar prachtig! Bij kilometer 42 stond Monique op me te wachten om het laatste stuk samen te lopen. Dat werd een combinatie van glibberen, glijden, apenkooien, rennen, wandelen en heel veel lachen. Eindstreep gehaald en op de terugweg naar Nederland gelijk ingeschreven voor de Grand Ballon. Een paar maanden later was daar alweer de 4^e editie KMM.

Een nieuw trainingsschema, een pijntje hier-pijntje daar, heel veel saamhorigheid en heel veel gedeelde kilometerpret….is het zomaar ineens de dag dat je samen de trein naar Oostenrijk neemt voor alweer een hoofdstuk in het geschiedenisboek. Dit keer vergeten de weergoden te vragen om een regenvrije editie (sorry nog iedereen!) en regen werd het thema. Dat regen op grote hoogte veranderd in sneeuw en ijzel hebben de 85 kilometerlopers mogen ervaren, maar heeft de organisatie doen besluiten de wedstrijd op een gegeven moment te staken. Onze afstand mocht bij het 21 km punt omkeren; dezelfde weg terug, maar met meer, nieuwe regen, die net zo nat bleek. Ondanks dat was het toch een hele mooie race en wat je ziet op de heenweg ziet er 180 graden gedraaid toch heel anders uit. En toch blijft er iets schuren; een onafgemaakt gevoel. Weer één voor op het wensenlijstje… dat almaar langer wordt.

De terugreis was een avontuur op zich. De gevallen regen had voor grote overstromingen gezorgd in Duitsland waardoor onze terugtocht een vreemde exercitie werd. De dag ervoor met z’n allen nog lachend achterstevoren de berg afgerend omdat voorwaarts dalen niet mogelijk was door de spierpijn; op de terugweg hebben we een keer of acht moeten overstappen om uiteindelijk alsnog te overnachten in Duitsland, omdat thuiskomen niet meer zou kunnen. Perron op en af, volgende spoor, perron weer op, dit keer met zware tassen. Spierpijn, zware tassen en afdalen; deze hersteltraining stond niet in het schema, hahaha!

Wat maakt dat ik dit alles zo leuk vind? Ik kan me verbazen over mensen die altijd hetzelfde rondje lopen; over mijn collega die heel blij wordt van 24 uur rondjes rennen op een baan of 246 km over asfalt. Ik zou daar geen voldoening uit kunnen halen. Behalve dat je bij het trailen door een prachtige en rustgevende  wondere wereld mag lopen, weet je van tevoren vaak niet hoe het gaat aflopen. Sta je zo ineens midden in het Leersumse veld met alleen maar water en een route die er dwars doorheen gaat…. Het onvoorspelbare dat trailen met zich meebrengt doet vaak een beroep op je creativiteit en veerkracht. Anticiperen op wat gebeurt en schakelen tussen wat je had bedacht (of hoe het zou moeten gaan) en wat er voor je opdoemt: ik word daar heel blij van geloof ik. En dat samen doen met gelijkgestemden is een verdubbelaar van trailpret.

Bij de TRCU wordt een hele fijne, ongeschreven code uitgedragen, waarbij plaats is voor iedereen. Jong/oud, snel/langzaam, of je wandelt of 100 km loopt… het maakt niet uit; iedereen mag en kan mee. Dat heb ik gevoeld tijdens mijn eerste loopje en ik voel het nog steeds. Een heel warm welkom, waardoor dit clubje loopgekkies  een beetje mijn sportieve familie is geworden.

Van die eerste Sallandtrail naar het komende trailweekend in Mullerthal: ruim 2 jaar, met vele zondagtrails, Vertical Fridays, trainingsweekenden, twee KMM-uitdagingen; een vakantiedeel van Tom (TrailrunStore) gesponsord en zelfs een autootje aangeschaft om vanuit Amsterdam makkelijk overal te komen. Daarbovenop bleek de TRCU social app ook nog eens een verkapte dating-app, waardoor de sportwas zich inmiddels verdubbeld heeft.

Dikke shout-out naar jullie allemaal… en een staande ovatie voor alle trainers, Ton en Florian!
Dat we samen nog maar vele kilometers-meer plezier mogen maken!