Regelmatig stellen TRCU-deelnemers zich hier voor en vertellen hun TRCU-verhaal.
Deze keer de reden van Peter Berg.

Op zondag 1 december loop ik nietsvermoedend het gebouw van hockeyvereniging De Haaskamp binnen voor de eerste bijeenkomst van het kilometertje meer programma.
Ik ben amper binnen of Ton van Hoof staat al voor me. Of ik een stukje wil schrijven voor het nieuwsbericht over de vraag: Waarom TRCU? Nou ben ik nooit zo heel enthousiast voor dit soort acties. Waarschijnlijk ziet hij dat aan me. Met wat drempelverlagende opmerkingen probeert hij me over te halen. Een daarvan is me bijgebleven. ‘Je mag alles schrijven, we censureren niets’. Na nog wat verbaal heen en weer gestoei ga ik natuurlijk overstag. Tegen de charmes van Ton ben ik niet opgewassen.
Dus daar zit ik dan. Waarom TRCU? Het banale antwoord is natuurlijk: omdat de TRCU trailrunactiviteiten organiseert in de buurt van Utrecht. Maar dat is niet het antwoord waar Ton heel blij van gaat worden. De vraag is dus eerder: waarom vind ik de TRCU zo’n prettige club?

Het is natuurlijk allemaal maar een spel

Natuurlijk moet je, als je een lange trailrun gaat lopen, nadenken over je wat je wanneer gaat eten en hoe je je race indeelt. Ook is het handig als je je een beetje aan je schema houdt. Maar het moet allemaal wel een beetje leuk blijven. Het blijft uiteindelijk maar een spel. Bij de TRCU is er een fijne mix tussen serieus met trailrunnen bezig zijn en het ook weer niet al te serieus nemen.

Op pad gaan met de TRCU betekent ook dat het niet altijd gaat zoals je van tevoren had verwacht. Gelukkig verhoogt dat de feestvreugde behoorlijk. Een trailrun waar je vijf maanden voor traint wordt halverwege afgelast, op de terugweg blijkt dat het treinverkeer in Zuid-Duitsland ernstig ontregeld is, een veel te dure taxi van München naar Nürnberg biedt uitkomst. De Houffatrail, waar je ook weer vijf maanden voor hebt getraind, eindigt na 10 km lopen in het ziekenhuis van Bastogne met wat gekneusde ribben en een arm die er nogal vreemd bijhangt. Praktisch iedere zondag van de winter 2023-2024 lopen we soppend door het water over de Utrechtse Heuvelrug. Een trailrun (eerste km meer programma uit 2021) in Italië eindigt bijna voortijdig omdat ik alle verplichte coronadocumenten thuis heb laten liggen. En laten wij nu juist, als enigen, door de Italiaanse douane worden gecontroleerd. Voor mij zijn het de kersen op de taart.

De trainers van de TRCU

Tsja, de trainers van de TRCU. Wat zo aardig is aan de trainers is dat ze, hoewel ze natuurlijk trainer zijn, zich vaak gedragen als uitbundig enthousiaste deelnemers.

Ze hebben ook zo hun eigenaardigheden. De trainer met wie je met enige regelmaat midden in een bos belandt, naarstig op zoek naar ‘het pad’. Of de trainer die je met aanstekelijk enthousiasme wijst op het gevlekte witstaartje, ja daar . . . in die boom. Of de trainer die je te kennen geeft dat je uit je comfortzone moet stappen. Waardoor ik me nu al jarenlang afvraag hoe groot mijn comfortzone nou eigenlijk is. Opvallend was ook de coronatijd. Waar in de rest van Nederland alles stillag, daar werd door de trainers alles uit de kast getrokken om toch te blijven lopen. Telkens werd gezocht naar wat wel mogelijk was. Microgroepjes, mesogroepjes, macrogroepen, het kwam allemaal voorbij.

Het maakt niet uit wat je doet, maar dat je het doet

Bij de TRCU wordt ieders prestatie gewaardeerd. Er is evenveel waardering voor iemand die de behoefte voelt om 100 km te gaan hardlopen als voor iemand die 5 km loopt en rent. Dat is fijn want mensen met al te veel geldingsdrang kom je daardoor niet tegen. Dat het zo prettig kan zijn om met een groepje mensen urenlang door de bossen te lopen heeft me wel eens verbaasd. En al helemaal dat je alleen door wat heen en weer te rennen ook nog een band opbouwt. Dat was voor mij, als behoorlijk cerebraal ingesteld mens, toch wel nieuw

.

Ik realiseer me nu dat ik met deze halve lofzang op de TRCU nog niet toegekomen aan mijn kennismaking met het trailrunnen en de TRCU. Dus: hoe is het zo gekomen?

Als kind werd ik door mijn ouders mee de bergen in genomen. Dat was aanvankelijk geen succes. Ik weet nog goed dat ik als achtjarige in Aïgues Tortes in de Spaanse Pyreneën, op een wandelpad lig en luidkeels aankondig geen stap verder meer te zetten.  Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus vijftien jaar later sta ik op de top van de Mont Blanc. Ik heb het altijd als een speling van het lot beschouwd dat ik, met mijn voorliefde voor bergen, geboren ben in één van de meest vlakke landen ter wereld. Alsof er een kwaadaardig genius me op de proef wilde stellen.

Hardlopen deed ik ook af en toe. Vooral als voorbereiding op een klimvakantie. Maar echt gepassioneerd was ik niet. Fietsen, dat bleek ook leuk te zijn. Dat had ik niet van een vreemde. Ik ben per slot van rekening zoon van een wereldfietser. Mijn vader fietste de laatste twintig jaar van zijn leven, bijna onafgebroken over de wereld. Een soort Frank van Rijn, maar dan zonder boeken. Het zullen ongetwijfeld zijn genen zijn.

We maakten lange fietstochten door Zuid-Europa, Verenigde Staten en Canada. Al dat gefiets en geklim leverde wel een klein opstartprobleem op. Na iedere vakantie weer op gang komen was niet altijd even makkelijk. Zoals je heimwee kan hebben had ik last van ‘bergwee’ en ‘fietswee’. Tot ik besloot om maar eens wat meer te gaan hardlopen. In 2014 had ik, tenminste dat dacht ik zelf, het trailrunnen uitgevonden. In één dag met een klein rugzakje de Sulzfluh, een berg in het Rätikon, op- en aflopen, dat was eigenlijk wel geinig. Toch viel het kwartje nog niet dat trailrunnen ook echt een sport was. Ja, je kon lopen op asfalt en in de bossen, zover was ik al wel. Maar dat je het echt als sport kon beoefenen, dat drong nog niet tot me door. Dus eerst maar lid worden van een atletiekclub. Enerzijds wel leuk, hard over een baan rennen, maar anderzijds wel wat vermoeiend, steeds dezelfde rondjes en altijd maar die tijden. Via Mary-Lou wist ik van het bestaan van de TRCU. Ergens in september 2020 ben ik voor het eerst meegegaan met een zondagochtendtrail. Al vrij snel daarna begon het eerste km’tje meer programma. Dat kwam precies op het juiste moment. In de zomer van 2021 zou ik immers meedoen aan de Lavaredotrail in Italië. Nu ben ik volgens mij niet bijster doelgericht, maar het toewerken naar dit doel beviel me wel.

Volgend jaar staat Trail Godefroy de Bouillon op het programma. Leuk doel natuurlijk, maar vooral fijn om in de koude en natte wintermaanden iedere week zomaar met wat mensen door de bossen te rennen.

Peter Berg