I’m gonna follow if you take the lead,
Strangers are strangers until they meet

Deze klanken galmden zaterdagavond door het TRCU-huis vlakbij Bouillon. De coaches, omgedoopt tot ware superhelden, werden bedankt voor een onvergetelijke dag en het fantastische traject dat wij als kilometertje meer deelnemers hebben afgelegd. Maar, laten we beginnen bij het begin..

De start van een waanzinnig avontuur
De wekker gaat om 3:15 uur. Echt nodig was het niet, want ik lag al even wakker…
Zo geruisloos mogelijk sluip ik de hal in, waar al mijn race-spullen klaar liggen. Ik wil mijn roomie Astrid natuurlijk niet wakker maken. Op mijn tenen vervolg ik mijn weg naar beneden, om ook de rest van het huis niet te wekken.

Stipt 4:00 uur staan Gert-Jan en Monique voor de deur. Ze pikken Ray en mij op en we rijden naar de start van de 75 KM. Zes zenuwplasjes later is het zover: we rennen de zonsopkomst tegemoet. Dit is ‘m dan, mijn allereerste ultra! Voor de start gierden de zenuwen door mijn lijf, maar nu voel ik me goed en zelfverzekerd. Ik ben er helemaal klaar voor!

Al snel ben ik Ray kwijt. De paden zijn op dit stuk gelukkig niet al te technisch, dus ik kan lekker doorlopen. De temperatuur belooft een uitdaging te worden, dus elke meter die ik afleg vóór de echte hitte toeslaat, is mooi meegenomen.

Regelmatig werp ik een blik op mijn horloge, niet alleen om te checken of ik (alweer!) moet eten, maar ook om te zien of de andere lopers al onderweg zijn. Rond 8:00 uur voel ik weer die nerveuze kriebels in mijn buik: de lopers van de 54 KM starten bijna. Ik hoop dat alles goed gaat en wens ze op afstand enorm veel plezier. Hetzelfde geldt om 9:00 uurvoor de 34 KM lopers.

Bij de derde post, na 30 KM, spot ik al van ver de opvallende gele en groene petjes van Gert-Jan en Monique. Als een geoliede machine vullen ze mijn waterflessen bij, terwijl we snel informatie uitwisselen over de andere lopers. Gerustgesteld dat iedereen goed van start is gegaan, vervolg ik al snel mijn weg.

Een dipje én een verkwikkende bui
De temperatuur begint aardig op te lopen en het parcours wordt drukker. Lopers van bijna alle afstanden komen langs de volgende post. Na een serieus pittige klim, waar het zo druk is dat het moeilijk is om je eigen tempo te lopen, kom ik bovenaan de Tombe de Giants aan. Florian, Ton en Robin ontvangen me hartelijk. “Hoe het met de rest gaat?” vraag ik Florian. “Nou, ze staan daar nog,” antwoordt hij lachend. Ik snel naar een groepje medelopers toe. Iedereen is nog opgewekt en ziet er goed uit. Eigenlijk wordt het al snel iets te gezellig, dus besluit ik toch maar weer verder te gaan.

De ontmoeting met de rest heeft me toch wat uit mijn ‘flow’ gehaald. Het stuk hierna ben ik wat onrustig, ik kom er niet lekker in. Daarbij is het inmiddels écht warm. Na een loodzware, steile klim waar alles en iedereen door elkaar krioelt, van snelle 34 KM-lopers tot gestaag voortstappende 100 KM-lopers, zit ik er even helemaal doorheen. Wat precies de aanleiding is, weet ik niet, maar ik merk dat ik de positieve energie van eerder in de race kwijt ben. Ik spreek met mezelf af om naar de volgende post te wandelen – dat is nog maximaal 2 kilometer – en daar even goed te eten, drinken en extra zout te nemen. Vlak voor de post staan Gert-Jan en Monique me alweer op te wachten, maar ik loop snel door om mezelf wat te herpakken.

Na een paar minuten zitten en mezelf wat te hebben afgekoeld, trek ik weer bij. Langzaamaan maak ik me klaar om weer verder te gaan. Net op dat moment komen nog wat TRCU-lopers bij de post aan. Er worden high fives uitgedeeld, maar ik wil me niet te veel laten afleiden, dus ik vervolg mijn weg.

Al snel kom ik weer in het ritme, en dit wordt nog eens versterkt doordat het een paar kilometer later begint te regenen. Wát een genot! Eerst een paar druppels, maar al snel een echte bui. Ik zie medelopers schuilen bij een schuurtje, maar ik geniet juist van de druppels op mijn gezicht. Eindelijk echte verkoeling. Even schrik ik als ik in de verte ook gedonder van onweer hoor. Gelukkig hebben we vrijdagmiddag nog met elkaar doorgenomen wat we moeten doen als het begint te onweren. Ik let goed op, maar zie geen flitsen. Geen gevaar, lekker doorlopen dus. De kilometers daarna vliegen gek genoeg snel voorbij. Het parcours is weer rustig, ik klets af en toe wat met medelopers en houd me nog steeds strak aan mijn eet- en drinkschema.

Een mantra en de laatste loodjes

Er ontstaat langzaamaan in mijn hoofd een mantra. Elke keer als ik bergop in het begin door iemand wordt ingehaald die rent, denk ik: “Wacht jij maar, ik powerwalk je helemaal de moeder!” En keer op keer weet ik deze lopers later bergop in te halen. Ik geniet hier enorm van!

Voor ik het doorheb bereik ik de laatste post. Weer een blije Gert-Jan en Monique die me ontvangen. Ik vraag Monique waar Ray, mijn maatje van de 75 KM, is. Hij zal me inmiddels toch wel ingehaald hebben? Als Monique aangeeft dat Ray is uitgestapt, slaat mijn emotie in één klap om. Voor ik er erg in heb, sta ik met tranen in mijn ogen. Shit, dit had ik niet verwacht, hij was zó goed voorbereid!

Maar na een grapje en wat opbeurende woorden van Monique zet ik de knop om. Positief denken! Met nog 10 KM te gaan ben ik er voor het eerst echt van overtuigd dat ik het ga halen. Maar ook die gedachte wil ik niet de overhand laten krijgen. Ik hobbel weg bij de post. Af en toe werp ik een blik naar het gelukspoppetje aan mijn trailvest. Gisteravond hebben we die gekregen van de coaches. Ik heb de mijne de naam ‘Pipi’ gegeven. “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan” is een van mijn favoriete motto’s en zeer geschikt voor vandaag. Pipi danst nog vrolijk rond op mijn vest, dus dan gaat het met mij ook goed.

Op het laatste stuk van het parcours wordt het nog even spannend. Door de regen zijn hele stukken glibberig geworden en een behoorlijke hoeveelheid 20KM-lopers vliegt me aan alle kanten, rennend en soms vallend, voorbij. Het gaat me niet gebeuren dat ik hier in de laatste kilometers nog onderuit ga. Ik let goed op, laat veel lopers passeren om geen risico te nemen en dan ineens doemt het kasteel van Bouillon op. Tranen in mijn ogen, ik ga het écht halen!

De finish en een onbeschrijflijk gevoel

De laatste anderhalve kilometer moet ik er alles aan doen om mijn emoties te beheersen. Op de finish durf ik het eindelijk te laten gaan: GEHAALD!

Terwijl de tranen over mijn wangen stromen, zoek ik naar de groep. Al snel word ik door Florian en Mary-Lou in de armen gesloten. Hortend en stotend weet ik niet veel meer uit te brengen dan ‘Jemug dat was heftig’. Daarna weet ik even niet zo goed wat ik met mezelf aan moet, alles doet pijn. Zitten, staan, lopen en weer zitten, niets werkt. Ik laat het maar even gebeuren.

Al snel komt het signaal dat de eerste van de 54 KM-lopers bijna bij de finish zijn. We ontvangen iedereen, elke keer weer vloeien de tranen rijkelijk en wordt er wat afgeknuffeld. Gert-Jan en Monique lopen met de laatste lopers mee, en omdat de groep bij de finish inmiddels behoorlijk is gegroeid, weten we iedereen onder luid gejuich binnen te halen. Opnieuw tranen, iedereen heeft het zó goed gedaan!

“Strangers are strangers until they meet.” En dan loop je samen een trail. En dan ontstaat er iets heel bijzonders tussen mensen wat niet in woorden te vatten is. Dank lieve medelopers en fantastische coaches voor het afgelopen halfjaar. Jullie waren allemaal, stuk voor stuk, onmisbaar!