Een kilometer meer
Na mijn eerste “kilometertje meer” tijdens de Trail du Grand Ballon in 2022 (30,9 km, 1372 hoogtemeters), voelde ik: OMG, I did it! Tijd voor een nieuwe uitdaging — en natuurlijk moest die groter zijn: de Trail Godefroy 2025, 53 kilometer in Bouillon.
Voorbereiding
Met coach Mary-Lou en de schema’s in TrainingPeaks begon het avontuur vol vertrouwen. De trainingen waren pittig:
– Lange, langzame duurlopen: langzaam betekent echt langzaam als je het goed wilt doen. Toch merkte ik na een paar weken al een verschuiving in mijn hartslagzones – dat vond ik bijzonder.
– Intervaltrainingen: vooral de lange intervallen waren een mentale strijd.
– ‘Training the gut’: wat een zoektocht naar voeding die werkt! Ik ben er nog steeds niet helemaal uit, zoveel opties en zoveel verschillende reacties van mijn lijf.
Maar er was ook veel plezier: de gezamenlijke trainingen tijdens Vertical Friday en zondagstrails waren hoogtepunten. Mooie gesprekken, fijne mensen – en TRCU-begeleiders die stuk voor stuk inspireerden met hun positieve energie.
Taper & spanning
De laatste weken, de taperperiode, voelde ik me sterk en klaar. Toch kwam de twijfel toen het warm begon te worden. Warmte is niet mijn ding. Maar goed voorbereid vertrokken we op vrijdag richting Bouillon, samen met Adriën, Basja en Maureen. Onderweg veel plaspauzes – teken dat de hydratatie goed zat 😉.
De race
Zaterdagochtend 8:00 – de start. De eerste kilometers gingen goed, het was nog niet te warm. Maar al na 3 km, tijdens de eerste klim, schoot mijn hartslag omhoog. Bij de eerste verzorgingspost in Botassart voelde ik me al niet goed. Bij Rochehaut was het raak: duizelig, in een mist. Monique herkende het meteen – hyperventilatie. Ademhalingsoefeningen, plastic zakje erbij, en even later kwam er gelukkig verkoelende regen.
Drama & doorzetten
Bij kilometer 23 viel ik hard: knie, arm en teen bezeerd. Nog 30 km te gaan… Toch door. Nog een hyperventilatie – plastic zakje kwijt – maar René had er een. (Sorry René, hopelijk heb je daarna nog iets kunnen eten.)
Toen kwam er ook nog onweer. Gelukkig hadden we dat geoefend. Langzaam viel de groep uiteen en bleef ik met Astrid en Patricia. Bij de laatste post (43 km) was mijn tank leeg. Patricia ging verder, Astrid bleef bij mij. Ze was ongelooflijk: attended mij met eten, drinken, kondigde klimmetjes aan en sleepte me erdoorheen. Ik noemde haar Zuster Theresa.
De laatste 5 km kwam Monique erbij – als een engel. Samen zongen we (vals maar uitbundig) ‘The End’ van Linkin Park. Bij de laatste 500 meter sloot ook Gert-Jan aan. De finish… ongelooflijk! Alles deed pijn, maar ineens kon ik weer rennen.
Emotie & dankbaarheid
Na de finish kwam de ontlading: tranen, blijdschap, liefde. Iedereen om me heen was fantastisch. Astrid, jij bent mijn held. Je gaf je eigen race op voor mij – en dat vergeet ik nooit.
Hyperventilatie bij hardlopers
Hyperventilatie komt vaker voor dan je denkt. Mogelijke oorzaken:
– Spanning of angst (wedstrijdstress, faalangst)
– Overbelasting (boven je drempel lopen)
– Te oppervlakkig of snel ademen
– Te snelle start
– Slechte ventilatie
– Lage bloedsuiker of oververmoeidheid
Bij mij speelt de spanning vooraf al mee. Als het gebeurt, komt er altijd een huilbui – het is de ontlading van de opgebouwde stress. Ik geef het geen voetstuk, maar weet dat ik ermee moet leren omgaan.
Tot slot
Nu, vier dagen later, kan ik zeggen:
OMG… I did it! 🏁
Dank aan:
– Coach Mary-Lou – altijd motiverend en betrokken
– Monique en Gert-Jan – overal tegelijk en super steunend
– Astrid – mijn persoonlijke heldin
– En alle medelopers – stuk voor stuk winnaars!