Het verslag van de crew tijdens Hockönigman raceday

Trrrr Trrrr – vrijdagavond 23:00: de wekker gaat.
De crew staat op om de Endurance (85 km) lopers bij de start aan te moedigen. In de tent luisteren gespannen gezichten naar de te lange briefing die in onverstaanbaar Duits en gelukkig ook in het Engels wordt gegeven. Gelukkig geven ze aan dat de weersvoorspelling niet te slecht is – er wordt ten minste geen onweer verwacht.
Terwijl de deelnemers zich opstellen bij de start, lopen wij het eerste klimmetje op om ze aan te moedig. Daarna naar huis. Met een kop thee kijken we naar de lichtjes op de berg en gaan we snel naar bed.

Trrr Trrr – zaterdagochtend 05:00: de wekker gaat weer. De crew staat op om de B’ jak Marathon lopers naar de briefing te begeleiden. De één eet haar ontbijt al wandelend op, de ander bewaard deze voor in de tent. Weer luisteren gespannen koppies naar de (iets kortere) briefing. Gelukkig geven ze opnieuw aan dat de weersvoorspelling niet te slecht is – ’s middags misschien zelfs een zonnetje. Net voor de start loopt een crewlid terug om de K3 Panorama (34 km) lopers op te halen. De crew loopt daarna weer naar het eerste klimmetje om de lopers aan te moedigen.
Op dat klimmetje komt één van de deelnemers in paniek naar de crew: haar stok klapt niet uit! Het lukt ons ook niet, dus we duwen haar met 1 stok de berg op en beloven ergens op de route een stok te bezorgen. Terug in de tent weten 2 sterke mannen met droge handen de stok weer uit te schuiven. Die mag dus echt niet meer ingeklapt worden…
Tring tring – de telefoon van Monique gaat. Het is een Endurance deelnemer: ‘hallo Monique, ik ben uitgestapt’. Oh jee, waarom? ‘Ik heb het zo koud’.  Monique vangt de deelnemer op, begeleidt hem naar de tent en duwt een kop warme thee in zijn hevig trillende handen. Gert-Jan, Mary-Lou en Monique kijken elkaar aan en regelen met Florian dat zij de deelnemer terug brengen naar het warme appartement. Daar wordt onder begeleiding van Gert-Jan een douche geregeld en ondertussen thee gezet, soep gehaald en het appartement opgeruimd. Van alle markten thuis dus! Met een verhaaltje wordt de deelnemer in bed gestopt en gaan Gert-Jan, Mary-Lou en Monique naar de bus. Mary-Lou gaat op weg naar Hinterthal om te proberen de stok met de eigenaar te herenigen en Gert-Jan en Monique naar Dienten om te proberen de Endurance en Marathonlopers bij de VP op te vangen. Florian bewaakt het honk bij de start/finish.

Bij Hinterthal springt Mary-Lou uit de bus. Ze besluit haar regenbroek aan te trekken aangezien het flink regent – en vergeet bijna de stok bij de bushalte… Niet veel later komt ze de eerste groep deelnemers tegen, gevolgd door de eigenaar van de stok. Missie geslaagd! Op naar Dienten. Of toch niet?
Tring tring – een appje van een Marathon deelnemer: ‘ik stap uit in Hinterthal. Kapotte linkerenkel’. Gelukkig was Mary-Lou nog in Hinterthal en ook 2 vrienden van deelnemers die met de auto waren. Dus een karrenpad richting boerderij op en ambulance spelen. De deelnemer werd veilig afgeleverd in Maria Alm en aan de zorgen van Florian overgelaten. Die een Déjà vu had (Houffa trail 2023). Hij mocht met de deelnemer naar het ziekenhuis … Deze was overigens een stuk beter ingericht dan het ziekenhuis in Bastogne – erg fijn.

Ondertussen staan Gert-Jan en Monique in Dienten alles en iedereen – vooralsnog allemaal onbekenden – onder aan de trap bij de VP (op 57 km voor de Endurance en 21 km voor de Marathon) aan te moedigen en te helpen met knopen uit dropbags halen, mouwtjes aantrekken en mutsen op doen. Ondertussen is de drumband gearriveerd – dat galmt heerlijk zo onder een parkeergarage bij een Skilift. Monique durfde haar bel niet te gebruiken, maar dit was eigenlijk erger? Na verloop van tijd lopen deelnemers niet door, maar gaan terug via de trap. Wat is er aan de hand? Is er een ongeluk gebeurd? Even later komen onze eerst Marathonlopers binnen en horen we dat er een sneeuwstorm is richting Hundstein – het hoogste punt van de race. Alle Endurance en Marathonlopers moeten via de marathon route terug naar de finish. Ook horen we dat de race van de K2 Panorama lopers helemaal is afgebroken. De teleurstelling is groot, aangezien dit een mooi stukje van de race is – en met de zwaarste klim. Kleding wordt gewisseld, handschoenen uitgewrongen en eten en drinken wordt bijgevuld. En ze gaan weer op weg.

Na lang wachten komen de drie overgebleven Endurance lopers ook binnen. Eén moet heel nodig plassen en wordt door Monique met dropbag meegenomen naar de wc. Daar wordt gesproken over uitstappen, want het is zo koud en zwaar. De nacht was zwaar, met sneeuw en harde wind richting de top. Gelukkig hadden ze elkaar!
In de wc is het behaaglijk warm. Dus eerst droge kleding aan en dan praten we verder. Zogezegd, zo gedaan. Uiteindelijk werd Monique tot op haar hemd gestript om een merinowollen shirt met lange mouwen af te geven en werden handschoenen van de crew uitgedeeld aan de deelnemers. Een bakje noedels in en toen konden ze eigenlijk wel weer gaan.

Ook bij de laatste TRCU-deelnemer werd dit patroon gevolgd. Toen zij ook weer op weg was, kon de crew een lift krijgen naar Hinterthal en werd daar op de deelnemers. Na het passeren van de laatste TRCU-deelnemer, reedt de crew met de bus terug naar Maria-Alm. Even een bakje koffie in het appartement en op naar de finish.
Monique besluit te posten bij de downhill (waar Mary-Lou op vrijdag nog 3^e werd!) en Mary-Lou en Gert-Jan sluiten zich later aan. Het wachten begint. Vol spanning wordt de berg boven in de gaten gehouden. Totdat 2 deelnemers plots opduiken op het gravel pad links van deze helling. Monique trekt een sprintje, maar de deelnemers zijn al via de short cut bij de finish. Dus hup, de helling weer omhoog – een soort van Vertical Friday. Zo worden alle deelnemers door de hele groep binnen gehaald en de laatste TRCU finisher nog iets extra in het zonnetje gezet.
De dag liep niet helemaal zoals verwacht, maar dat hoort er helaas bij. Wij kwamen in ieder geval tot de conclusie dat crewen misschien wel net zo intensief is als zelf een Ultra marathon lopen.
We hopen volgend jaar weer heel veel nieuwe deelnemers van ‘Mag het een kilometertje meer zijn?! – editie 5 aan te mogen moedigen!