Afgelopen zaterdag was de finale van het ´Mag het een kilometertje meer zijn?!’ traject met de Trail Godefroy in Bouillon. Traditiegetrouw hierbij weer een verslag vanuit een deel van de crew.

Om goed te kunnen aanmoedigen hadden we de taken verdeeld: Ton & Florian deden de start van de 34 en 20 km, de VP bij Botassart en de finish (+ pendelden tussen huis en finish). Gert-Jan en ondergetekende hadden de vroege shift en brachten de 75 km lopers naar de start, crewden ze bij de VP na 30 km (waar een dropbag neergelegd kon worden) en reden vervolgens naar de VP in Rochehaut, de laatste VP in Corbion en de finish. Gelukkig had niemand ‘ziekenhuisdienst’ dit jaar en hadden we hulpcrew onderweg: Rik en Gwenn.

We vertrokken om 4 uur om 2 deelnemers naar de start van de 75 km te brengen. Vroeg, maar een stuk beter dan de 12 uur en 5 uur ’s nachts van vorig jaar… Nerveuze koppies die wachten bij de start. Dan duurt een half uur toch best wel lang! Kort voor de start lopen wij al vast naar beneden, zodat we ze iets verderop nog even aan kunnen moedigen. Gezien het tijdstip hebben we onze bel maar thuisgelaten. We hoefden niet heel veel moeite om ze te spotten, aangezien ze wild zwaaiend aan kwamen lopen. Ze hadden er zin in!

Snel terug naar het huis voor een ontbijt om daarna de 53 km deelnemers naar Bouillon te brengen. Bij de start kwamen we nog een aantal andere deelnemers tegen die regelmatig met ons meelopen, leuk! Ook nu weer gespannen koppies, maar bemoedigende woorden doen dan hun werk. Nog een foto bij de startboog en wij zwaaiden ze uit, om ze op iets minder dan een kilometer nog een keer aan te kunnen moedigen. Tijdens de laatste zondagtrail had ik bij een aantal deelnemers getoetst of ik mijn spiegelreflexcamera mee moest nemen. Omdat er volmondig JA werd geantwoord, kon ik hier mooi testen of het een beetje te doen was om foto’s te maken van rennende mensen. Al snel kwamen de deelnemers naar beneden gerold en waren onze km-meer deelnemers duidelijk te herkennen aan hun enthousiaste blij ei gezichten.

We hadden beloofd een kaneelbroodje mee te nemen voor Mary-lou die de 34 km meeliep, dus gingen we via de bakker richting de VP om de 75 km lopers op te vangen. Natuurlijk moesten we ook goed voor ons eigen innerlijke mens zorgen zorgen… Wachtend op de deelnemers hebben we gezellig alle andere deelnemers die langs kwamen aangemoedigd. Al snel kwam de eerste deelnemer aan bij de post. Het eet- en drinkplan ging goed en bij de post hoefde alleen maar wat aangevuld worden. Ze zag er super fris en fruitig uit en had het naar haar zin. Dat zien we graag! De volgende deelnemer volgde iets daarna. Ook hij had het nog naar zijn zin en vulde eten en drinken aan + nam de tijd om even een droog shirt aan te trekken en een selfie te maken voor het thuisfront.

De deelnemers weer op weg, dus wij ook. Op naar Rochehaut, waar de 33, 53 en 75 km langs zouden komen. Daar had ik een plek iets voor de VP gevonden waar ik hopelijk goed foto’s kon maken van de deelnemers. We zorgde voor een soort van picknick met water en stroopwafels voor onszelf en installeerden ons op een bankje in de zon. Door onze aanmoedigingen kwamen er al snel ook andere mensen bij ons staan, inclusief Gwenn en vriend en een man met een trompet. Bravo, bravo! Super gezellig dus.

Het duurde niet lang voor de eerste deelnemers er aan kwamen. Zij gingen top en gaven aan geen hulp bij de post nodig te hebben. Dus hebben wij gewacht op de ‘kudde’ van 53 km deelnemers.

Snel wat foto’s gemaakt om vervolgens met ze mee te lopen. Een van de deelnemers hield trots een stuk rozijnenbrood omhoog. ‘Kijk Monique, ik eet heel goed!’. Top, want daar hadden we immers ook op getraind. En met deze warmte was het extra belangrijk om voldoende zout en water binnen te krijgen. Dat is ook waar wij als crew goed op wilden letten.

Bij de post hielpen we met softflasks bijvullen, trailcups vullen met cola en het uitdelen van zoutcapsules. De ene deelnemers was drukdoende met ‘heb ik alles’, ‘is hier een toilet’ en ‘wat is het warm’, terwijl een andere deelnemer rustig met een stuk sinaasappel op een bankje alles aan het aanschouwen was. Terwijl de 53 km deelnemers weer vertrokken, kwamen de eerste 34 km deelnemers binnen. Eén van hen zag er uit alsof we hem zo de kist in konden rollen. Hmmm, de warmte? Te weinig gegeten en gedronken? Een zoutcapsule, stroopwafel en cola deden wonderen en ja hoor, hij had al snel weer praatjes. Een andere deelnemer kwam misselijk en met panda ogen binnen (tip: nooit gewone mascara op doen als je mogelijk gaat zweten, het kan gaan regenen of er emoties komen kijken bij de race 😉) en had een bemoedigende schop onder de kont nodig, naast een krentenbol en wat cola.

Gelukkig was het ondertussen flink hard gaan regenen. Normaal wil je dit niet, maar het zorgde er nu voor dat de temperatuur lekker daalde – voor zolang het duurde. Gelukkig kwam de onweer niet te dicht bij. Als crew gingen we met de hulpcrew eerst maar eens een broodje eten. De organisatie raadde toch af om naar de volgende post in Frahan te gaan, dus dat gaf ons wat tijd. En we moesten zelf natuurlijk ook op de been blijven.

Op weg naar Corbion was de regen flink minder geworden. Bij de VP aangekomen, konden we nog net de laatste 34 km lopers aanmoedigen. Daarna zochten we een plekje op de klim naar de post. Daar vonden we dat het tijd werd voor de bel en zijn we, wachtend op de 53 en 75 km deelnemers, iedereen weer gaan aanmoedigen. Onze groep werd steeds groter, omdat familieleden van enkele lopers gezellig bij ons kwamen staan. We maakten dus best wat lawaai met elkaar. En dat leverde heel vaak een glimlach op bij een deelnemer die eigenlijk met het hoofd naar beneden met de klim bezig was. Plots kreeg ik een appje: een valpartij. Nee! Maar al snel kwam het bericht ‘het valt mee, ze dribbelt al weer’. Het kan nu niet lang meer duren voor de eerste deelnemers er aan komen. En ja hoor, al snel zien we een bekende gele pet.

Bij twee deelnemers die alleen liepen, kon ik nog even een stukje meehiken naar de vp, terwijl ik ‘Pink Pony Club’ van Chappel Roan voor ze afspeelde. Nu vragen jullie je vast af wat dit voor nummer is. Geen idee. Ik kende het niet. Maar tijdens een van de zondagstrail kwamen de deelnemers op dit nummer. En het werd door hen toegevoegd aan de playlist die door de deelnemers werd samengesteld voor de race. Dus ja, dan speel je het verzoeknummer af als je de kans krijgt.

Bij aankomst van deelnemers bij de post deden we weer een laatste check op voldoende eten plus drinken en deelde ik weer enkele zoutcapsules uit. Even kwam mijn vorige professie als apotheker weer boven borrelen…. Veel deelnemers vertelden over het ‘Gert-Jan pad’ dat ze tegen waren gekomen. Gelukkig hadden wij ze gewaarschuwd toen wij dit pad tijdens onze loopjes in de week ervoor tegen waren gekomen. Een van de deelnemers vertelde me bij de finish dat haar ouders alleen maar medelijden uitte (vooral bij post 2) en ik bij deze laatste post gelukkig precies het goede deed en zei. Ik heb geen idee wat dat precies was, maar haar ouders heb ik denk ik na post 2 wel wat ‘op kunnen voeden’, al moet vaderlief nog even oefenen op het openen van een Tailwindverpakking…

Nadat ook hier de laatste lopers vertrokken waren, zijn wij snel terug gereden naar Bouillon. We hadden namelijk bedacht de laatste lopers tegemoet te lopen. En de laatste paar te gaan pacen. Dit hadden we de deelnemers (op 1 na) niet verteld. Het leuke aan tegemoet lopen, is dat je heel veel onbekende lopers tegenkomt die je de hele dag hebt lopen aanmoedigen. Om ze de ruimte te geven stapten we telkens aan de kant. En dan kun je dus heel makkelijk klappen en bravo roepen. Sommigen reageerden zelfs met ‘jullie weer?’. Wij hebben dat maar positief opgevat…. Omdat de deelnemers niet wisten dat we dit gingen doen, herkenden wij ze eerder dan zij ons. Het leverde dan ook leuke reacties op als ik ‘Oya lélé’ van K3 begon te zingen. Ze hadden me verboden dit te doen, maar ach, ze moesten nog maar 3 km, dus dit zouden ze me vast vergeven…. We kwamen eerst 2 duo’s tegen en vervolgens enkele lopers alleen. Allemaal gingen ze nog goed genoeg om de laatste 3 km te overleven, dus we besloten de volgende deelnemers die we tegen kwamen te gaan supporten. Daar leverde de vraag ‘wil je een haas mee?’ een enthousiaste ‘ja graag!’ op. Waarop Gert-Jan omdraaide en mee terug liep. Niet dat ze het echt nodig had trouwens!

Ik liep verder naar de laatste 2 lopers. Daar ook een verrast gezicht. Eén deelnemer had nog best wat energie, dus ik heb haar uitgedaagd de deelnemer voor haar bij te halen. Dit is net niet gelukt… Zelf ben ik met de laatste deelnemer mee gaan lopen. Voor de race hadden we dus een playlist samengesteld. Ik heb het favoriete nummer van deze deelnemer erbij gepakt en ben – samen met haar – lekker keihard mee gaan blèren.

I’ve put my trust in you
Pushed as far as I can go
For all this, there’s only one thing you should know

I tried so hard and got so far
But in the end, it doesn’t even matter
I had to fall to lose it all
But in the end, it doesn’t even matter

[Linking Park, In the End]

Dat bewijst maar weer dat een ultramarathon lopen vooral een mentale uitdaging is – want ik kan dus echt niet zingen…. Zelf vond ik het fantastische 5 kilometers. Wat een kracht kan er toch in iemand zitten! Daar heb je niet eens een superheld gelukspoppetje als talisman voor nodig. En wat een emoties kunnen er loskomen tijdens en na zo’n race. En niet alleen bij de deelnemers, maar ook bij mij als trainer als je ziet hoe het harde werken een persoonlijke ontwikkeling en een mooie ervaring tijdens de race op kan leveren. Heel bijzonder!

Ik ben enorm trots op de persoonlijke en sportieve ontwikkeling die de deelnemers hebben meegemaakt. En heb van het hele traject genoten en van de race in het bijzonder. De race was voor ons als crew gelukkig niet zo episch als vorig jaar, maar daardoor misschien wel mooier om mee te maken. Dank aan alle deelnemers!

Met sportieve groet,

Monique